موضوعات اصلي
بيشتر موشك هاي امروزي با سوزاندن سوخت نيرو توليد مي كنند. اين موشك ها، موشك هاي شيميايي ناميده مي شوند. موشك ها تركيبي از مواد شيميايي به نام پيشران يا propellant را مي سوزانند. پيشران موشك از يك سوخت مثل بنزين، كروزن kerosene يا هيدروژن مايع و ماده ای که اكسيژن را تآمین می کند ساخته شده است. تأمین اكسيژن موجب مي شود سوخت بسوزد و به موشك اجازه مي دهد كه در فضا كار كند. یعنی جايي كه هيچ هوايي وجود ندارد. برخی از موشک های تاریخی يك موشك شيميايي سوخت را در يك محفظه سوخت يا احتراق مي سوزاند. سوزاندن، گازي را ایجاد می کند که به سرعت منبسط یا پخش می شود. گاز در همه جهات در داخل موشك منتشر مي كند. به هر صورت گازي كه به عقب موشك جريان مي يابد از ميان يك دهانه بيرون مي رود. اين گاز فرار موشك را رو به جلو هل مي دهد. بيشتر موشك هاي فضايي دو يا سه بخش دارند كه مرحله ناميده مي شود. اين موشك ها، موشك هاي چند مرحله اي ناميده مي شوند. هر مرحله يك موتور موشك و پيشران دارد. مرحله اول بالابرنده booster ناميده مي شود كه موشك را پرتاب مي كند. بعد از اين كه مرحله اول بيشتر سوختش را مي سوزاند، موشك اين بخش را مي اندازد و مرحله دوم را مورد استفاده قرار مي دهد. موشك به اين ترتيب هر مرحله را بعد از ديگري مورد استفاده قرار مي دهد. موشك هاي چند مرحله اي براي پروازهاي طولاني نزديك زمين و پروازهاي به سوي فضا مورد استفاده قرار مي گيرند. آن ها مي توانند نسبت به موشك هايي كه تنها يك مرحله دارند به سرعت هاي بالاتري برسند. زيرا وزن اين موشك ها با افتادن مرحله ها پس از تمام شدن پيشران شان افزايش مي يابد. يك موشك سه مرحله اي مي تواند حدود سه برابر سريع تر از يك موشك يك مرحله اي كه همان مقدار سوخت را حمل مي كند حركت كند. كاربردهاي موشك ها انسان موشك را بيشتر براي تحقيقات علمي، سفر فضايي و جنگ مورد استفاده قرار مي دهد. موشك ها هم چنين براي پرت كردن فضاپيماي بدون سرنشين و ماهواره هايي كه به داخل مسير دايره اي اطراف زمين كه مدار ناميده مي شود فرستاده مي شوند، مورد استفاده قرار مي گيرند. اين موشك ها، موشك هاي حمل كننده يا carrier يا ابزار پرتاب ناميده مي شوند. دانشمندان موشك ها را براي كشف و تحقيق درباره آب و هواي اطراف زمين و نيز براي رفتن به داخل فضا مورد استفاده قرار مي دهند. هم چنين موشك ها ماهواره ها را به بالا و به داخل مدار اطراف زمين مي برند. اين ماهواره ها تصاويري از آب و هواي زمين مي گيرند. آن ها اطلاعات ديگري هم براي مطالعات علمي جمع آوري مي كنند. هم چنين بعضي از موشك ها ابزاري به فضاي دور حمل مي كنند تا ساير سياره ها مورد مطالعه قرار گيرد. بعضي از ماهواره ها براي فرستادن پيام در فضاهاي دور مورد استفاده قرار مي گيرند. هم چنين موشك ها نيروي مورد نياز فضاپيماها را تأمين مي كنند. موشك V زحل كه فضانوردان را به ماه مي برد، قوي ترين وسيله پرتابي است كه تاكنون به وسيله ايالات متحد آمريكا ساخته شده است. اين موشك مدت زيادي مورد استفاده قرار گرفت. دانشمندان عقيده دارند كه چيني ها موشك را اختراع كرده اند. اما هيچ كس نمي داند كه دقيقاً چه موقع اين اتفاق افتاده است. مورخان از"تيرهایي از آتش که پرواز می کردند" و حدود 800 سال قبل به وسيله ارتش هاي چيني مورد استفاده قرار گرفتند را توصيف مي كنند. حدود 100 سال بعدتر، استفاده از موشك ها در بيشتر آسيا و اروپا گسترش يافت. اين موشك هاي ابتدايي تركيبي از ذغال چوب و مواد شيميايي به نام پودر سياه را مي سوزاندند. در ابتداي قرن نوزدهم، كلنل ويليام كنگرو از ارتش بريتانيا موشك هايي را درست كرد كه مي توانستند مواد منفجره حمل كنند. بعضي از اين موشك ها قادر بودند 5/1 مايل يا 4/2 كيلومتر حركت كنند. نظاميان بريتانيايي موشك كنگرو Congreve را در طول جنگ سال 1812(1815-1812) بر ضد ارتش ايالات متحده مورد استفاده قرار دادند. اتريش، روسيه و چند كشور ديگر هم موشك هاي نظامي را در طول قرن 19 توسعه دادند. در سال 1926 دانشمند موشكي آمريكايي رابرت. اچ. گدارد اولين موشك با پيشران مايع را ساخت. اين موشك مي توانست 184 پا يا 56 متر با سرعت حدود 60 مايل(97 كيلومتر) در ساعت به داخل هوا بالا رود. در طول جنگ جهاني دوم(1945-1939) دانشمندان موشكي آلمان موشك هاي قدرتمند V2 را با موفقيت ساختند. آلمان، لندن را در طول ماه هاي آخر جنگ با صدها موشك V2 بمباران كرد. نيروهاي آمريكايي بسياري از موشك هاي V2 را ضبط كردند و براي استفاده در تحقيقات به ايالات متحده بردند. اولين موشك هايي كه رو به بالا حركت مي كرد، در طول جنگ جهاني دوم در ايالات متحده طراحي و ساخته شد. اين موشك ها 75 مايل يا 121 كيلومتر به داخل هوا بالا مي رفتند. در 14 اكتبر سال 1947 كاپيتان چارلز. اي. يي گر charles E. Yeager از نيروي هوايي ايالات متحده اولين پرواز را با سرعت بالاتر از سرعت صوت انجام داد. او با يك هواپيماي با نيروي موشك به نام X-1 پرواز كرد. در دهه 1960 يك هواپيما با نيروي موشك به نام X-15 به سرعت 4520 مايل يا 7272 كيلومتر در ساعت رسيد. اين بيشتر از شش برابر سرعت نور بود. عصر فضا در چهارم اكتبر سال 1957 شروع شد. موقعي كه اتحاد شوروي يك موشك را براي پرتاب اسپوتنيك يك، اولين ماهواره مصنوعي جهان مورد استفاده قرار داد. در 12 آوريل 1961 يك موشك اتحاد شوروي با يك انسان يعني يوري گاگارين براي اولين بار به مدار اطراف زمين رفت. در 5 مي 1961 يك موشك سرنشين دار آمريكايي به فضا رفت. در 12 آوريل سال 1981، ايالات متحده اولين شاتل فضايي كه كلمبيا نام داشت را با نيروي موشك به مدار زمين فرستاد. در اول فوريه سال 2003 كلمبيا، -مانند چلنجر Challenger در سال 1986- تكه تكه شد و همه سرنشينانش كشته شدند. 
شخصي در يک تست هوش دردانشگاه که جايزه
يک ميليون دلاري براش تعيين شده شرکت کرده
سوالات اين مسابقه به شرح زير ميباشد :
1-جنگ 100 ساله چند سال طول کشيد ؟
افسانه هاي قديمي نقل مي كنند كه بشر هميشه سعي مي كرده، به نحوي عمل پرواز را انجام دهد. براي مثال«ايكاروس» و«دائه دالوس» از جمله كساني بودند كه سعي كردند با بال هائي كه از پر و موم ساخته بودند پرواز كنند. ولي اين آزمايش مدت صدها سال، مرگ بسياري را كه خواستند دوباره آزمايش را امتحان كنند، فراهم آورد. يعني وقتي بال هاي شكننده ساخته شده را با دست بر پشت شان مي بستند و از ارتفاعات بلندي خود را پرتاب مي كردند موجب مرگ شان مي شد. بدين ترتيب كم كم بشر متوجه اين نكته شد كه انسان هرگز نمي تواند با تقليد از طرز پرواز پرندگان، در هوا به پرواز درآيد. بنابراين يك وسيله جديدي بايد اختراع يا درست مي شد و تا آن جائي كه مي دانيم«راجر بيكن» اولين كسي بود كه پيشنهاد كرد: «ممكن است با ساختن موتوري كه يك نفر هدايت آن را بر عهده داشته باشد، به اين آرزوي ديرينه جامه عمل بپوشاند يعني عمل پرواز در هوا را انجام دهد.» در قرن هفدهم، توجه بشر به پروازهاي«سبك تر از هوا» معطوف گرديد. بنابراين اولين پرواز با بالون هائي كه از هواي گرم و هيدروژن پر مي شدند انجام گرفت. گر چه يكي از معايب بزرگ بالون اين بود كه ساكنين بالون كاملاً در اختيار و دستخوش تغييرات هوا بودند و دائماً به وسيله باد اين طرف و آن طرف برده مي شدند. به اين ترتيب، بشر هنوز براي رسيدن به يك پرواز واقعي راه زيادي در پيش داشت. اولين ماشين پرواز، سنگين تر از هوا، يك هواپيماي بي موتوري ساده بود كه در سال 1804 ساخته شد. ظرفيت اش، 154 اينچ مربع بود كه روي يك ميله نصب شده بود و داراي دُمي هم در عقب بود. در سال 1848، «جان استرينگ فلو»، اولين كسي بود كه هواپيماي يك باله را كه به وسيله نيروي بخار به حركت در مي آمد، ساخت. طول اين هواپيما سي پا بود. پس از اين كه آزاد مي شد، به تدريج بالا مي رفت و با يك وسيله ساده اي هم كه روي آن نصب كرده بودند مي توانستند صعود آن را متوقف كرده و فرود آيند. روس ها ادعا مي كنند كه يك نفر روسي به نام الكساندر موژائيسكي، در سال 1882 اولين كسي بوده كه با يك هواپيماي بخاري، پرواز كرده است. در 1896 دكتر«ساموئل پيريونت لنگلي» توانست يك پرواز موفقيت آميز انجام دهد. بدين معني كه توانست 3250 پا با سرعت 25 ميل در ساعت پرواز كند. بال هواپيماي او، 16 پا طول داشت. در 17 دسامبر 1903«اوريل رايت» شروع به ساختن يك موتور براي هواپيماي خود كرد يعني با قدرت خود هواپيما را به هوا برد. البته اين يك پرواز با استاندارد امروزي نبود و فقط 120 پا با سرعت 31 ميل در هر ساعت، ارتفاع مي گرفت. ولي همين هم كافي بود كه آوريل و برادرش ويلبر را مصمم سازد كه براي اولين بار هواپيمائي ساخته و پرواز دهند و پرواز آن به وسيله نيروي بخار نباشد، بلكه با قدرت خود هواپيما، به پرواز در آيد. بالاخره معروف است كه يك نفر به نام«پرستون واتسون» پرواز موفقيت آميزي را در سال 1902 با يك هواپيماي دو باله اي كه موتور در آن كار گذاشته بودند، انجام داد. ولي اين ادعا تا به حال رسماً تأييد نگرديده است. 
